Kupiłam sobie smartfona

Kupiłam sobie nowego smartfona. Poprzedni dzielnie towarzyszył mi przez ponad 4 lata, ale w ostatnich tygodniach jego przydatność spadła bardzo mocno poniżej moich potrzeb i oczekiwań. Podobno smartfony teraz już tak długo nie żyją, czego dowodem niech będzie zdziwiona mina sprzedawcy, kiedy, zapytana o dotychczasowy sprzęt, wyjęłam tenże z kieszeni. Wiem, stare to, niemodne, nie miało wszystkich funkcji must have, ale dzwoniło, smsy wysyłało, mmsy też, a jakże, więc nadawało się do użytku. O! Nawet zdjęcia robiło!

No więc kupiłam sobie nowego smartfona. Oczywiście wydałam na niego więcej, niż miałam zamiar, takie czasy, podobno. Wróciłam do domu i oglądam z zaciekawieniem to moje nowe cacko. Nie powiem, kolor ma fajny, w dodatku opakowany w piękne, hartowane szkło, na którym równie pięknie widać wszystkie paluchy. A propo paluchów – odciskiem palców mogę teraz prawie wszystko! Bez żadnych pinów i kodów odblokowujących. Szok.

Rozsiadłam się na kanapie z herbatą, zaczęłam klikać i oglądać. Od czego zaczynają kobiety? Ano od aparatu, oczywiście. Zdjęcie kota, pach, cudownie ostre. Fotka mojej Lufy, pstryk, równie piękne. Martwa natura w postaci dogorywających na paterze owoców też wygląda zachęcająco, pomimo swego opłakanego stanu. Wystarczy wybrać tryb smaczny posiłek, by oko aparatu nadało im świeżości i apetycznego wyglądu.

Czas na selfi. Klik i mam. Wyskoczyła mi masa dziwnych ikonek, więc z ciekawością sprawdzam je jedna po drugiej. Oczywiście wszystkie znajdują się pod magiczną opcją upiększ. Cóż my tu mamy? Po pierwsze makijaż – pół sekundy i moja twarz się rozjaśnia, znikają zmarszczki, pojawia się jakby puder. Wygładzanie – oj, gładsza chyba nigdy wcześniej nie byłam! Rozjaśnianie – klik i moja buzia przybiera okropnie jednolity kolor, płaski i sztuczny. Co dalej? Usuwanie skaz. A potem? Bardzo proszę, wyszczuplanie twarzy. No dobra, do tej pory nie narzekałam, ale zawsze mogę się trochę wyszczuplić. Usuwam też efekt flesza, cienie pod oczami i trochę powiększam same oczy, dodaję twarzy jeszcze trochę (po raz trzeci (!), choć funkcja niby inna) blasku… a na końcu, wisienka na torcie – wybielam sobie zęby.

Tadam! Po kilku minutach i kilkunastu kliknięciach patrzę na efekt mojej zabawy w boga, ingerencji w naturę, czy jak kto woli. Z pięknego ekranu mojego nowiuśkiego smartfona patrzy na mnie jakaś lala. Płaska, bez wyrazu, bez emocji i bez zmarszczek. Ma trochę wybałuszone oczy, cóż, może trochę przesadziłam, hollywoodzki uśmiech, świeżutką cerę i błysk w oku. O! I jak dobrze dobrany podkład! Normalnie druga skóra.

Patrzę na siebie nie-siebie i zastanawiam się, ile oglądanych przeze mnie zdjęć w sieci powstało właśnie w ten sposób. Szczerze mówiąc, nie jestem fanką techniki i najnowszych trendów, więc wszystkie te super upiększające opcje były dla mnie dużym zaskoczeniem. W kilka minut mogę stworzyć inną wersję siebie, takiego małego Frankesztajna, założyć mu konto na FB i patrzeć na świat tym fałszywym, nie moim, bo powiększonym, okiem, uśmiechać się hollywoodzko i sprzedawać swoje życie przez filtry mojego cacka.

Co teraz sobie myślę? Na cholerę te internety i smatfony! Człowiek już nie jest w stanie odróżnić fikcji od rzeczywistości. Naturalność przegrała z filtrami i dziubkami, mało kto odważy się pokazać się światu bez retuszu i bez make-upu.

Gapię się wciąż na nową, plastikową siebie. Herbata mi wystygła. Ta prawdziwa, nieupiększona.